اشعار

پیر شد هر لحظه پای روضه‌ها، مثل پدر            در نیاورد از تنش رختِ عزا، مثل پدر
حلقه میزد اشک در چشمش؛ به گریه می‌نشست            از مصیبت‌های سختتِ کـربلا، مثل پدر

خشک می‌شد حنجرش، می‌سوخت، تا می‌دید که            طفلِ تشنه، شیرخواره هر کجا، مثل پدر
یاد مشک پـاره و دستِ قـلم در عـلـقـمه            داغـدارِ جـملۀ «أدرک أخا»، مثـل پـدر
زیر لب می‌خواند گریان روضه‌ها را یک به یک            ضجّه میزد یادِ آن خـونین قـفا، مثل پدر
رفت پیش چشم او سرها به روی نیزه و            دیـد جـسمِ بی‌کـفـن در نـیـنوا، مثل پـدر
خیمه‌ها می‌سوخت! موهای رقیه همچنین            داشت با خود گریه‌های بی‌صدا، مثل پدر
من فدای کودکی‌هایش که رفت از کربلا            با دو دستِ بـسـته تا شـامِ بـلا، مثل پدر
بـر سـرِ بـازارِ آذین بـسـتـه بـین هـلهـله            بر سرش می‌خورد سنگِ بی‌هوا، مثل پدر
در خرابه ناتوان افتاد! خوابش برده بود            روی خار و خاک؛ بی‌آب و غذا، مثل پدر
آخرش مسموم شد با زهر، مظلومانه شد            در بقـیعِ بی‌حـرم قـبرش رهـا مثل پدر!

از غــمِ دلــم خـــدا خـــبــر داره            اگـه مـن آه بِـکـــشـــم اثــر داره
مثل من چند نفـرو سراغ دارین؟            کـه ‌دلِ ‌سـوخـتـۀ ‌شـلـعـه‌ور داره

از چهـار سالگی ‌درد‌ و غم ‌دیدم            تو یه‌روز قـدّ یه‌ عُـمر سِـتَم ‌دیدم
شمر و با چکـمه ‌یه‌بار تو قتلگاه            یـه دفـعـه‌م تـو غـارت حـرم دیدم

دلـخـوشی‌هام یـهـو نـاپـدیـد شدن            عـموهام جلـو چـشام شهـید شدن
وقـتی برمی‌گـشـتـیم ‌از بالای تل            مـوهـای دخـترامون سـفـید شدن

راویِ مُــصـیـبـتـای بــاز شـدیـم            اسیـره یه مُشت یـتـیـم‌نواز شدیم!
تاکه خـوب حـقّ مـونـو ادا کـنـن            ســوار نــاقـۀ بـی‌جـهــاز شــدیـم

به دلای زخمی‌مون چنگ میزدن            صورتامونو با خون رنگ میزدن
کـوفـیـا به جای مـهـمـان نـوازی            دم دروازه به مـا سـنگ مـیـزدن

هـمـه قـافـلـه‌‌مـون خـسـتـه بـودن            پـر و بال ما رو بشـکـسـته بودن
من و با رُقـیّـه تـو ورود به شـام            نانجـیب‌ها به‌ طـناب ‌بـسـته‌‌ بودن

پـدرم حـضـرت زیـن الـعـابـدیـن            لـیتَ لـمَ تَـلِـدنی گـفـت برا هـمین
آخه دید تو ازدحـام تو شهـر شام            من چـجور از ناقه افـتـادم زمین

اعـمـاق آیــه‌هـای یـقـیـن را شـکـافـتـه            نور است و آسـمـان برین را شکـافـته

او راز آفرینش هر جوی و جنگل است            او چشمه‌ای که قـلب زمین را شکافـته

از مهر اوست سبزه اگر خاک نرم را            یا صخـره‌هـای کـوه‌نـشین را شکـافـته

هم‌نام آن‌کسی‌ست که بی‌شکّ و بی‌گمان            با یک اشـاره مـاهِ مـبـیـن را شـکـافـته

پیداست از نگاه حـزینش که دیده است            یک روز سخت پیکر دین را، شکافته

غمگین زمین، گرفته زمان، تیره‌گون هواست            امروز روز گریه و امشب شب عزاست

تا خوشه‌های بغـض، گـل گریه می‌دهند            از تنـگـنـای سـیـنۀ مـا نـالـه‌ها رهـاست

در سوگ آفـتـاب مـدیـنـه، به سـوز و آه            با صاحب‌الـزمان دل ما نیـز هـمنواست

داغی‌سـت سـیـنـه‌سـوز غـم بـاقـرالعـلوم            گر خون بگریَد از غم او آسمان رواست

هم وارث تـمـامی اوصاف حـیـدر است            هـم مخـزن تـمـامی اسرار مصـطـفاست

ذکرش امـیـدبـخـش دلِ هـرچـه نـا امـیـد            نامـش شـفـادهـنـدۀ هـر درد بـی‌دواسـت

ای روح آسـمـانی از این داغ جـانگـداز            فـریاد خاک امشب تا عـرش کـبـریاست

سوزی که قطره قطره تو را آب کرد و سوخت            این زهر نیست بلکه همان داغ کربلاست

ای جـان مـا فـدای غــم غـربـت بــقــیـع            قبرت بقیع نیست که در سینه‌های ماست

امشب هـزار پنـجـره دل گریه می‌کـنـیم            با غـربت بـقـیـع، دل شـیـعـه آشـنـاسـت

شمعی به روی تربت پاک تو نیست... آه            این‌جا مگر نه این‌ که مـزار امام ماست

تنها نـه از غـم تو مـدیـنـه عـزا گـرفـت            در بارگاه قدس کـنون محـشری به‌پاست

امشب «خروش»! آن نفس حق که تا سحر            دریای گریه را به خروش آورد کجاست؟

ای نــام تـو قــرارِ دلِ بــیــقــرارهــا            حـرف تو مـانـدگـارتـرین یـادگـارهـا

درک بشر به فـهـم مسـائل نمی‌رسید            از عـلـم تو شـکـسـته تـمام حصارها

تعـبـیرهای ناب تو راه عـبور ماست            ای مـعــتـبـرتـر از هـمـۀ اعـتـبـارها

بنیان مذهب از نفست جان گرفته است            هر جـمـلـه‌ات مـعـلـم بـنـیـانـگـذارها

سـیل فـرشتـگـان خـدا پـای درس تو            شـاگـردی‌ات بـزرگـتـرین افـتخـارها

از هر طرف به مادر سادات می‌رسی            مــحــوِ ســلالـۀ تـو تــمــام تـبــارهـا

ای سـومـیـن امـام سـتـمـدیـدۀ بـقــیـع            قـربان خاک قـبـر تو سـنگ مـزارها

از کوچه‌های شام تو هم شکوه‌ای بکن            ای بـازمــانــدۀ سـفــرِ نـی ســوارهـا

اصلا خودت بگـو چقدَر بین ازدحام            خورده‌ست بر سرت لگد نیـزه دارها

بی‌شک تو هم مـیان بیـابان دویـده‌ای            مـثـل رقـیه رفـته به پـای تـو خـارها

با آنکـه تو مـراقـب او بـوده‌ای، ولی            از دستهای زجر، کتک خورده بارها

ای وای از آن دمی که به دست حرامیان            از گوش‌ها کـشیده شـود گـوشـوارها

با چـشم‌هـای پُـر آب  قحـطی آب دیـدم            من دشت کربلا را همچون سراب دیدم

مانند یک کـبـوتـر من را اسیـر کـردند            بر بـال کـوچـک خود رد طـنـاب دیـدم

هر شب شبیه شمعی بی‌تاب گریه کردم            پروانه سوخت ازبس آتش بخواب دیدم

آتش گـرفت خـیـمه آتـش گـرفـت دامـن            آتش گـرفت معجـر من اضطراب دیدم

هفتاد و دو ستاره یک ماه و مشک پاره            خــورشـیـد کـربـلا را در آفـتـاب دیـدم

هر صبح و شام جانم آمد به لب که در شام            زخــم زبـان شـنـیـدم بـزم شـراب دیـدم

دلخسته‌ام از این دهر آسوده‌ام کن ای زهر            من می‌روم از این شهر، خیلی عذاب دیدم

سـتـم روزگـار یـادش هـست            غـم لـیل و نهـار یادش هست

دیـدۀ اشـکـبـار یـادش هـست            آنهـمه قـلب زار یادش هست

روضۀ بی‌شـمار یادش هست

نیـمـه‌جان بیـن بـسـتـر افـتاده            باز تب کـرده مضطـر افـتاده

بـه لـبـش ذکـر مـادر افـتــاده            یـاد یـک جـای دیگـر افـتـاده

چـادر پُر غـبـار یادش هست

زهـر کرده اثـر به اعضایش            ناتوان دست و بی‌رمق پایش

تـرک افـتـاده است لب‌هـایش            العـطش العـطش شـد آوایـش

لب زخـمیّ یـار یـادش هست

پیـر بود و خـمـیده قامت بود            خـانه‌اش کل سال هـیأت بـود

به تنش ردی از جسارت بود            قـاتـلـش روضۀ اسـارت بـود

لحـظه‌های فرار یادش هست

سالهـا قـلب بی‌قـراری داشت            گـله‌ها از شتر سواری داشت

با رقیه چه روزگاری داشت            با غمش آه و گریه زاری داشت

آبـله بود و خار یـادش هست

هـمۀ عـمـر خود پریشان بود            یاد جـدّش همیشه گـریان بود

آی مردم حسین عـطشان بود            آبـروی قـبـیـلـه عـریـان بـود

یک تن و ده سوار یادش هست

عـمه‌هـایش چـقـدر تـرسـیدند            کـوچـه‌های شـلـوغ را دیـدند

مـست‌هـا آمـدنـد رقـصـیـدنـد            به سر روی نـیـزه خـنـدیـدند

زینب بی‌قـرار یـادش هـسـت

بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم            هزاران خیمه بر پا بود آنجایی که من بودم

شمیم یاس یاسین دشت را پر کرده بود اما            گلاب اشک زهرا بود آنجایی که من بودم

قـیام عـاشـقان راست‌قـامت بود عـاشورا            قـیامـت آشکـارا بود آنجـایی که من بودم

تـمـام سـورۀ ایـثـار و آیـات جـوانـمردی            به هفتاد و دو معنا بود آنجایی که من بودم

پیام روشن «اَلموت اَحلی مِن عسل» یعنی            شهادت هم گوارا بود آنجایی که من بودم

چرا آتش بگیرند از عطش گل‌های داودی            اگر بین دو دریا بود آنجایی که من بودم

کسی از اسب می‌افتاد پشت نخل‌ها، آری            علم در دست سقا بود آنجایی که من بودم

صدای بت شکستن در فضا پیچیده بود اما            خـلـیل‌الله تـنهـا بود آنجـایی که من بـودم

شعاع آفتاب از مشرق گودال سر می‌زد            که ثـارالله پیـدا بود آنجـایی که من بـودم

عـدالت زیر سـم اسب‌ها پامـال شد، آری            ستم در حد اعلا بود آنجایی که من بودم

شدم محو نگاه عمه‌ام زینب که در چشمش            تمـام دشت زیـبا بود آنجایی که من بودم

چرا آن روز تل زیـنـبـیه اوج عـزت شد            که چشم‌انداز فردا بود آنجایی که من بودم

چه گل‌هایی که زیر بوته‌های خار پرپر شد            مگر پاییز گل‌ها بود آنجایی که من بودم؟

هلال ماه نو وقتی نمایان می‌شد از محمل            فقط یک نیزه بالا بود آنجایی که من بودم

داغِ تو روشن می‌کـند شـمعِ مـحـرم را            در شعـلۀ غـم می‌کـشـاند جانِ عـالم را

مـثـلِ پــدر مـیـراث دارِ کـربـلایـی تـو            چون از مسیرِ کربلا آوردی این غم را

قـلبی شکـسـته داری و لـبـریزِ از آهی            بر گونه‌ات داری کماکان اشکِ نم نم را

درد است طفلِ چار ساله از سرِ بغضی            در قلبِ کوچک جا دهد این حزنِ اعظم را

کاری که با گل کرده دردِ کربلا، دیگر            آسوده دیده بر تـنـش هر جـرعۀ سَم را

آقـا! زیـاد از کـربـلایِ تـو نـوشـتـنـد و            اما دریـغـا درد و غـم‌هـای مـجـسّـم را

آن چشم‌هایت راویِ تصویرِ گودال است            در سینه‌ات جا داده‌ای این دردِ مبهم را

پیش از تو بر جدت ملائک روضه‌ها خواندند            در عرش بر پا کرده‌اند این بزمِ ماتم را

با خاطـراتِ درد می‌آیی ولی ای عشق            با محـنتِ بـاران نـشُـسـتی آهِ زمـزم را

دلـتـنگیِ پائـیز در جـانِ تو جـاری بود            غیرِ تو کس باور ندارد بغضِ شبنم را

صحـنِ خـرابت در نگـاهِ حـسـرتـم آقا!            از خـونِ دشتِ کـربلا آورده مـرهم را

گلدسته‌های صحنِ تو در چشمِ ما روشن            گل کرده شعرِ کربلایت رنگِ پرچم را

امشب سلامـم می‌رسـد خـاکِ بـقـیعِ تو            تا از تو گیرد روضه و اشکِ محرم را!

هـمرزم بودم یک زمانی با سه ساله            من داشـتم اشـکِ روانـی با سه ساله
در کـربلا بودیم پـشـتـیـبانِ زینب…            دریـافـتـم نـام و نـشـانـی با سه سـاله

شاهد خـدا باشد که بودم دیـده گریان            خـیـلی کـشـیـدم نـاگـرانی با سه ساله
لعنت به شمر و خولی و بر تابعانش            کـردند چـون نامـهـربانی با سه ساله
روز دهم، هـنگامِ غـارت مانده بودم            که می‌شـوم من آسـمـانی با سه ساله

آتـش گـرفـتـم در جـوارِ عـمّۀ عـشق
خیلی لگـد خـوردم کـنارِ عـمّۀ عشق

دیدم به چشمِ خویشتن جور و جفا را            زیـر کــتـک‌ دیـدم نــوای بـی‌نـوا را
روزِ دهـم بود و هـمه جا پُـر ز آتش            دیـدم در آتـشِ، وای نامـوس خـدا را
رحم و مـروّت را نـدیـدم بینِ دشـمن            بر خـارها رانـدنـد، آل مـصـطفی را
دیـدم به چشمِ خـویشـتن که عـمّه‌هایم            گم کرده بودند در هیاهو دست و پا را
فریادِ واویلا ز هر سویی بـلـند است            فـریـادهـا پُـر کـرده کـلّ کــربــلا را

من راوی کـرب و بـلای پُــر بـلایـم
مـن نـالـه‌هـای بـی‌ریـای بـی‌صـدایـم

در شـام دیـدم چه جـسارت‌ها نمودند            بر آل حـیـدر چه شـقـاوت‌ها نمـودند
لعنت به شام و شامیان که با عدوات            تحـقـیـر کـردند و حـقـارت‌ها نمودند
با سنگ و چوب و پـارۀ آتـش دمادم            بر آل پـیـغـمـبـر عـنـایت‌ها نـمـودنـد
الـفـاظِ زشـتـی را مـهیّا کردند و بعد            در آن شلوغی‌ها چه صحبت‌ها نمودند
در پیشِ چشمِ عـمّه زینب مانده بودم            از مـرتضی خـیلی بـرائت‌ها نـمودند

دیدم میانِ آل عـصمت فـصلِ دی را
دیدم به چشمِ خویشتن من بزمِ می را

یادم نمی‌رود که در آن عصرِ پر غبار            آمـد بـسـوی خـیـمـۀ ما اسـب بی‌سـوار

دیدم که عـمه‌های حـزیـنم به سوز و آه            اطـرافِ اسب را بگـرفـتـنـد، نـالـه دار

اما چه ذوالجناح، که با زینِ واژه گون            چون ابر می‌گریست در آن بِین، زار زار

می‌خواست پشتِ خیمه رود، جان دهد، ز داغ            امـا چـو دید پـرسـشِ طـفـلانِ بی‌قـرار

نـاچـار بـازگـشـت بـه گـودالِ قـتـلـگـاه            پس در پی‌اش زنان و عزیزان، نقابدار

ای وایِ من، خـدا نـکـند قـسـمتِ کسی            دیـدیـم آنچه را که نـدیـده‌ست روزگـار

از روی تـلِ زیـنـبـه، پیـشِ دیده بود…            تـا انـتـهـای حـفــرۀ گــودال، تــارِ تـار

شمشیر و نیزه بود که می‌خورد بر حسین            بارانِ تیر و سنگ، ز هر سویِ کارزار

والشمـرُ جالسُن، چه بگویم که پیـشِ ما            بر نـیـزه راسِ جـدِّ غـریـبـم شد آشکار

آنشب چها گـذشت...، بمانـد برای بعـد            تـازه به روز بـعـد، شد اسـلام داغـدار

دشمن که عمه‌های مرا در طناب بست            بدجـور مـادرم به جـنان گـشت اشکبار

عـمداً عـبـور داد، حـرم را ز کـشـته‌ها            تا اشکِ تازه گیرد از این جمعِ سوگوار

مردانمان که کشته و بی‌سر، روی زمین            زن‌هـایمان، اسـیـرِ سـپـاهی تـبـاهـکـار

تا آن زمان، حرم به اسـیری نرفته بود            آل عـلی، به نـاقـۀ عـریان، حجـاب دار

بـاور کـنـید عـمـه‌ام از کـربـلا به بـعـد            تا شام و کوفه، پیر شد از غصه، شرمسار

یـادم نـمـی‌رود کـه بـه بـزم حـرامـیـان            عـمه گـریـست، از طمعِ چـشـمِ نابکـار

با اینهمه غریبی و تحقیر و داغ و درد            دشمن شکست خورد و حرم شد پر افتخار

با خـطـبه‌های پُر ز طـنـیـنَش قـیام کرد            پـیـروز شد صبـوری عـمّه، شکوه بار

تنها وصیتم به شما حـفظ روضه‌هاست            تا آن زمان که می‌رسد از راه تک سوار

چه اشک‌ها که چـکـیده به پای آمدنت            بـیـا کـه جـان مـن آقـا فــدای آمــدنـت

ببخش که با عملم «تَحبس الدعا» شده‌ام            نـمـی‌رسـد بـه اجـابـت دعـای آمـدنـت

پس از هزار و صد وچند سال غیبت باز            به سـر نـیامـده این مـاجـرای آمـدنت؟

به سینه شوق تو دارم غـریبِ بی‌یاور            بـگـو چه کـار کـنـم من بـرای آمـدنت

چه سرنوشت سیاهی که می‌کشم عمریست            غـمِ نـبـود تـو را مـن به جـای آمـدنت

گذشت عـمـرم و شد پـیـر نوکـرت آقا            در انـتـظـار فـرج جـمـعـه‌های آمـدنت

به انتـهـای بـلا مـی‌رسد تـمـام جـهـان            زمــان اگـر بــرســد ابـتــدای آمـدنـت

بـیـا که از تـب دنـیـا و مـاجـراهـایـش            رسـیـده است به گـوشـم صدای آمدنت

این روزها که می‌گذرد، غـرق حسرتم            مــثــل قـنــوت‌هـای بــدون اجــابــتــم!

بسـته‌ست چـشم‌هـای مرا غـفـلت گـنـاه            تو حاضری! منم که گـرفـتار غـیـبـتم!

یک گـام هم به سـوی شـما بـرنـداشـتم            ای مرحـبا به این همه عـرض ارادتم!

خالی‌ست دست من، به چه رویی بخوانمت؟            دل خوش کنم به چه؟ به گناهم؟ به طاعتم؟

من هر چه دارم از تو، از این دوستیِ توست            خـیـری نـدیـده‌ای تـو ولی از رفـاقــتـم

بگـذر ز رو سـیاهی من، أیهـا العـزیز!            حـالا که سـویت آمـده‌ام غـرق حـاجـتم

بـگـذار بـا نـگـاه تـو مـانـنـد حُـر شـوم            با گـوشه‌چـشم خود بِـرَهـان از اسارتـم

آن روز می‌رسـد که فـدایـی تـو شـوم؟            مـن بـی‌قــرار لـحــظـه نـاب شـهــادتـم

آسمانی است دلا وصلتِ زهرا و علی            سر فرود آر به شخصیتِ زهرا وعلی

مدحِ معصومه ومعصوم، بپرس از معصوم            که کنند آگهت از عصمتِ زهرا وعلی

ای دلِ تشنه، بخوان سورۀ کوثر که شوی            مست فیض از قدحِ رحمت زهرا و علی

به چنین مرد وزنی عالمیان پا بوس‌اند            انحصاری است بلی خلقتِ زهرا و علی

چه جلالی چه شکوهی چه قیامت زوجی            دو ستونـنـد به دین، قامتِ زهـرا و عـلی

ازدواجی است بحق منشأ خیر و برکات            دل به هم دادگی و الفـتِ زهـرا و علی

مــوسـم اولِ ذیـحـجـه، مـبــارک بــادا            وصلت شمس و قمر، وصلتِ زهرا و علی

خطبۀ عقد خدا خواند و رسول امضا داد            جاودان شد سندِ شوکـتِ زهرا و عـلی

بنگـر آن زنـدگیِ ساده و پُر رونـق را            بوسه زن بر حرمِ حرمتِ زهرا وعلی

چیست مهریۀ زهرا که چو جبریل شنید            گفت طـوبا به عـبـودیتِ زهـرا وعـلی

از خدا قول شفاعت بگرفـتـند آن روز            شد رضا الله سببِ بهجتِ زهرا و علی

قـدرِ دریــا نـشـنـاسـد بـخـدا جـز دریـا            وسعِ دریاست بلی وسعتِ زهرا وعلی

کفّو زهراست علی، کفّو علی هم زهرا            توچه داری خبر از عزّتِ زهرا و علی

مصطفی دستِ دو دریا چو به همدیگر داد            واجب آمد همه را بیعتِ زهـرا و علی

از درِ سـوخـته و مسجد کـوفه پیداست            اهـتـزاز عـلـمِ نـهـضتِ زهـرا و عـلی

زینبین و حَسنین اُسوۀ عشق وشرف‌اند            نامشان معـتـبر از همت زهـرا و علی

کـربـلا پـایـگـه دولـتِ ثــارالـلـه اسـت            شـهـدا سـیـنه زنِ هـیئتِ زهـرا و علی

تو "کلامی" ز مدینه به نجف خواهی رفت            باش روزی برسد دعوتِ زهرا و علی

شـروع نـامـه‌ام نـامـی کـریـم است            که بـسـم‌الله الرحـمن الـرحـیـم است

به آن نامی کزآن عالم برافـروخت            بشر اسـماء حُـسـنی را بـیـامـوخت

به آن نامی که جان در تن دمـیـدند            زمــیــن و آســمــان را آفــریــدنــد

به آن نامی که چون شـمع حرا شد            مـحـمـد خـوانـد و خـتـم‌الانـبـیـا شد

ظهور، آن نام تا از ماء و طین کرد            نـبـی را رحــمـة‌لـلـعـالـمـیـن کــرد

عـلـی زآن نـام، او را جانـشـین شد            امــــام اولـــیــن و آخـــریــن شـــد

به آن نامی که بر ما روح بخـشـید            ز نـورش زُهـرۀ زهــرا درخـشـیـد

چه زهرایی؟ که معنی‌بخش اسماست            همانا اسـم اعـظـم، اسـم زهـراست

خـدا گـر مـدح او نــازل نـمـی‌کـرد            کـتـاب خـویش را کـامـل نـمی‌کـرد

بــه نــام کــوثــرِ قــرآن ســتــودش            که لـفـظی بهـتر از کـوثر، نبـودش

حـسـاب نــام یــا زهــرا بـه ابـجــد            بــرآیــد یـا عــلــی و یـا مــحــمــد!

که زهرا ز آن‌دو هست و آن‌دو، زهرا            جـدایی نیـست آری مـهـر و مـه را

کـسـی که کُـفـوِ آن نـور جـلـی بود            عـلـی بود و عـلی بود و عـلی بـود

خوش آن‌روزی که با اذن خـداونـد            بـه دل‌خـواه پـیـمـبـر یـافـت پـیـوند

جـهـان رحـمـت و عـلـم و کـرامت            به دنیای جمال و عشق و عـصمت

رسـیـدش در شب جـشـن عـروسی            عـروس آسـمــان، بـر خـاکـبـوسـی

به سـائـل داد چـون پـیـراهـنـش را            به حکم «لن تـنـالـو البـرّ حتی...»

اگـرچـه خـانـۀ زهــرا گِـلـیـن بــود            حــریــم افــتـخــار مـسـلـمـیـن بـود

مـحــبـت، پـــایـــۀ کـــاشـــانـــۀ او            شــرف، خـشـت بـنــای خــانــۀ او

جـهــاز بــانــوی دنــیــا و عــقــبــا            بُد از پـشـم و سـفـال و لـیف خـرما

سفالین کوزه‌ای و مَشکی از پوست            اسـاس چــشــم‌گـیـر خـانـۀ اوسـت!

سـپـهـر، آئـیـنـه‌دار هـسـتی‌اش بود            رهــیــن آســیــای دســتـی‌اش بــود

حصیری گرچه فرشِ زیر پا داشت            به روی سر، همه نـور خـدا داشت

سـلام هـر شـب و صــبـحِ پـیـمـبـر            شُـکـوه خـانـه‌اش کـردی فـزون‌تـر

سـلام، ای وحـی منزل در کلامت!            که حـق از کـودکی گـفـتـه سـلامت

به وحـدت داده هر مویت شـهـادت            ورم کـرده‌سـت پـایـت از عــبـادت

زیـارت‌گــاه انـجُــم، خــاک پــایـت            زیــارت‌نــامــۀ حــوران، ثــنــایـت

تـویی یـاسـین تویی طـاهـای قـرآن            تــویـی رمــز اشــارت‌هـای قــرآن

زنـان را بـا عـمـل، ارشـاد کـردی            جـهــاد الـمـرأه را فــریــاد کــردی

خــدا را بــنـده‌ای یـک‌دانـه بــودی            پـدر را دل‌خـوشـی در خـانه بودی

دو تـن بــودیــد او را پــشــتــوانــه            تو در خـانه، عـلـی بیـرون ز خانه

رسـالـت را گـلـسـتـانـی، بــهــاری            امــامـت را نـگـهــبــانـی، قــراری

خــروش بـی‌امــان مــسـجــدی تـو            رسـول خـطـبـه‌خـوان مسـجـدی تو

چو تو از دین طرفداری که کرده‌ست؟            امام خویش را یاری که کرده‌ست؟

خـروشـت حـامـی جـان عـلـی شـد            کـلامـت تــیــغ بُــرّان عــلــی شــد

الا، ای راز رحـمـت در دو دنـیــا!            تـویی مـشـکـل‌گـشـای هر دو دنـیـا

نخـسـتـین زن که در جـنّـت در آید            تو هـسـتی، کـز قـیـامت محـشر آید

چو در صحرای محـشر پـاگـذاری            شفاعت را چو خـورشیدی بر آری

ملائک صف به صف در چار سویت            عـلی و مـصـطـفی در پیـش رویت

مـهـار نـاقـه‌ات در دسـت جـبـریـل            خـلایق مـحـو این اکـرام و تجـلـیل

به حیرت، کاین هیاهو چیست، یارب؟            کسی کاین‌سان در آید، کیست یارب؟

که از درگاه عزّت در چپ و راست            ندا آید که این زهراست! زهراست!

در آن‌جـا شـیـعـیـانت می‌درخـشـنـد            نه تـنـهـا دوسـتـانت را بـبـخـشـنـد،

که مـی‌بـخـشـد خــدای مـهـربـانـت            گــــنـــاه دوســتـــانِ  دوســتـــانــت

در آن غوغا که بهر کس، مَفَر نیست            ز بـیم جـان، پـدر فکـر پسر نیست

ز هـر سو بانگ وانفـسا بلند است،            ز مـا فـریـاد یـا زهـرا بـلـنـد اسـت

تو دستِ دست‌گـیـری چون برآری            « مـؤیـد» را مـــبــادا واگـــذاری!

امام مستجاب الدعوه، دلها را هوایی کن            نوای از نفـس افـتادگان را نیـنوایی کن

مرا بر سفرۀ احسان خود بنشان تمام عمر            ولی ذکر لبم را یا علی موسی الرضایی کن

بیا از کودکی مثل مسیح و حضرت یحیی            فقط بر سرزمین قـلبها فـرمانروایی کن

کسی از آستانت دست خالی بر نمی‌گردد            مرا مشمول اقیانوسی از حاجت روایی کن

شبیه کشتی طـوفان زده درگـیر گـردابم            تو سکان دار این کشتی بمان و ناخدایی کن

جواد اهل بیتی و جوانی وقت رفتن نیست            بمان و بیشتر از اهل عـالم دلربایی کن

تو راز نُه فلک را فاش کردی با کراماتت            پس از این هم جهان را غرق نور وروشنایی کن

تو راز «کُلُ ارضٍ کربلا» را خوب میدانی            زمان را کاظمینی کن، زمین را کربلایی کن

به دیوار قفس بشکسته‌ام بال و پر خود را            زدم تـنهای تـنهـا نالـه‌های آخـر خود را

درون شعله همچون شمع سوزان آتشی دارم            که آبم کرده و آتش زدم پا تا سر خود را

قفس را در گشوده، صید را آزاد بگذارید            که در کنج قفس نگذاشت جز مشتی پر خود را

لبم خشکیده یارم گشته قاتل حجره در بسته            مگر با قطره اشکی تر نمایم حنجر خود را

بـیا و این دم آخـر به من ده قـطـرۀ آبـی            که خوردم سال ها خون دل غم پرور خود را

چه گوئی ای ستمگر در جواب مادرم زهرا            اگر پرسد چرا لب تشنه کشتی شوهر خود را

اجل بالای سر، من در پی دیدار فرزندم            گهی بگشوده‌ام گه بسته‌ام چشم تر خود را

به یـاد شعـله‌های نالۀ ابن الـرّضا (میثم)            سزد آتش زنی هم نخل، هم برگ و بر خود را

تشنگی غالب شده آه از جفای حجره‌ام            مانـده‌ام تنهای تنها در سرای حجـره‌ام

می‌شوم پهلو به پهلو کاش امدادی رسد            نالـه‌هـایم گـم شده در لابـلای حجـره‌ام

یـادِ جـدّم می‌کـنـم یـادِ لـبـانِ تـشـنـه‌اش            روضه برپا شد دوباره در خفای حجره‌ام

بسته‌اند در را به رویم تا که مرگم سر رسد            آه از افـطار شـوم و بی‌حـیای حجره‌ام

همـسر نامهـربـانم باقـساوت تر شده...            درد من را چاره کرده با دوای حجره‌ام

ضجّه‌هایم را کسی نشنید غیر از مادرم            بوی او پیچـیده قطعاً در بنای حجره‌ام

آمـده پهـلـو شکـسـته فـاطـمه بر دیـدنم            بوی جنّت می‌رسد در جای جای حجره‌ام

لطف تو بی‌واسطه، دریای جودت بی‌کران            عـالـمی از فهـم ابعـاد وجـودت نـاتـوان

صورت و سیرت، نه اصلاً عمرت از مضمون پر است            ماه گندمگون! غریب خانه! مولای جوان!

چاه‌های خشک با دست تو جوشان می‌شدند            ای نگاهت مثل چشمه! ای دلت آتشفشان!

روز حسرت هیچ‌کس حسرت نخواهد خورد تا            بخـشـش ابن‌الـرضایی تو بـاشد در میان

داسـتان عـمـر تو کـوتـاه بود امـا نـبـود            لحظه‌ای تاریخِ نور از ردّ پایت بی‌نشان

یـوسـفی اما عـزیز خـانه‌ات هم نـیـستی            یا سلیمانی که شأنش را نمی‌فـهمد زمان

دوستانت بی‌وفایی... دشمنانت خون دل...            آشنای طعنه‌ای از کودکی... از این و آن

نامتان را شیعیان گاهی به قصد... بگذریم            ما چـنین گـفـتیم تا وا شد دهـان دیگران

از قضا من هم جواد بن الرضایم گرچه باز            بین ما فرق است مولا از زمین تا آسمان

آن روز کـاظـمین چو بـازار شام شد            دنـیــا بـرای بــار نـهـم بـی‌امــام شـد

دجله که دیگر آبروی رفته هم نداشت            آن‌قدر اشک ریخت که چشمش تمام شد

جـنّت وزید و حُـجـرهٔ در بـسـتهٔ امام            در بارش ملائکـه خود، بار عـام شد

آن روز ذوالجناح حسین از نفس فتاد            آن روز ذوالفـقـار عـلـی در نیـام شد

آتـش نشـست در جـگـر کـربلایی‌اش            یعنی به رسم خـون خدا تشـنه‌کام شد